آیا برای آزادی بیان وعقیده در بامیان باید فاتحه گرفت؟

جبهه عدالت خواهی و نهادینه سازی حرکت های زیبای مدنی در بامیان بعد از روی کار آمدن نظام جدید تنها دلخوشی و روزنه امید بامیانیها در سرزمین فراموشی شده شان بوده است.

در روزگاری که بامیان فقط نامیست که میتوان در روی نقشه های جغرافیایی یافت و عملا در برنامه ها و پلان های انکشافی و بازسازی نظام حاکم، جای خوبی ندارد، حرکت های مدنی و جنبش عدالت خواهی و حق طلبی همواره نام این سرزمین را شهرت جهانی بخشیده است و به سرزمین صلح، امنیت و آرامش معروف شده است.

اما ظاهراً همین اعتراضات و گردهمایی مسالمت آمیز و بدور از خشونت بامیانیها، که مورد توجه جدی سردمداران هم قرار نگرفته است، برای عده ای قابل هضم و تحمل نیست و در پی خفه کردن فریادهای عدالت طلبانه این مردم هستند.

حمله و سوء قصد مسلحانه به جان عبدالله برات فعال برجسته مدنی در ولایت بامیان،میتواند آغاز و زنگ خطر جدی باشد برای آزادی بیان و عقیده و نیز حرکت های مدنی که خود نوعی اعتراض و بیان اندیشه و عقاید به شمار میرود.

این گونه حملات مسلحانه به جان فعالین مدنی و شخصیت های برجسته و تاثیر گذار، در کنار آنکه نشانگر  افزایش تدریجی نا امنی در بامیان میباشد، موجی از نگرانی ها را در اذعامه عامه نیز بدنبال خواهد داشت و بامیان را در قطار مناطق نا امن به حساب خواهد آورد.

و اما مهمتر آنکه گمان میرود تا در آینده نیز اینگونه اقدامات سرکوب گر  و  مخالف با عدالت و آزادی بیان، بالای سایر فعالین مدنی و حقوق بشری از سوی حلقات انحصار گرا  و تمامیت خواه که حرکت های مدنی را در تضاد با منافع و قدرت شان می بینند، تکرار گردد و حتی باعث از دست رفتن حیات آنان نیز شود.

بناءً بر حکومت محلی بامیان و ارگانهای امنیتی و کشفی آن است تا با تحقیقات وسیع و همه جانبه، عاملین سوء قصد به جان یکتن از فعالین مدنی را شناسایی و به محاکمه بکشانند که نتایج خوبی همچون مجازات شدن جنایتکاران، افشا شدن حلقات تخریبکار و مخالف آزادی بیان و عقیده، تامین امنیت روانی و جانی شهروندان بامیان، تامین امنیت روانی و حیات فعالین مدنی و حقوق بشری، تطبیق و استحکام حاکمیت قانون و نظم در جامعه، دفاع از آزادی بیان و عقیده و ... را در پی خواهد داشت.

در غیر آن صورت، ره آوردهای بیش از یک دهه نظام دموکراسی و شعار های حاکمیت مردم بر مردم، آزادی بیان و عقیده و حق تظاهرات و اعتراضات مسالمت آمیز، مزخرفاتی بیش نخواهد بود و باید برای مردم سالاری، حق آزادی بیان ، حق تجمع و اعتراض مسالمت آمیز و حق رسیدن و دست یافتن به عدالت و دادخواهی، فاتحه خواند و آن را به تاریخ سپرد.

اما آنچه قابل تکرار است و بازگویی، همانا پایمردی و تلاش های مستمر و پیگیر، جریان دادخواهی، عدالت طلبی و اعتراض به اتلاف حقوق شهروندان بامیان است، که با وجود تمام خطرات و نگرانی ها، همچنان تداوم خواهد یافت و فعالین بامیانی در تمام عرصه ها ، شجاعانه، گام های استوار و متین شان را تا رسیدن به عدالت ، محکم خواهند برداشت و در مقابل هیچ تهدیدها، زورگویی ها، سرکوب ها و  حملات بزدلانه گروهک های انحصار طلب، زانو نخواهند زد.