۱۳۸۹ بهمن ۶, چهارشنبه

سگ جنگی، عشق، دیوانگی و یا سرگرمی؟

سگ جنگی یا سگ بازی در سالیان اخیر، به عنوان یک سنت انکار نا پذیر در میان بعضی از مردم بامیان و به خصوص جوانان این ولایت، ترویج یافته و جایگاه خاصی را بدست آورده است.
عده ای از مردم شامل جوانان و حتی میانسالان و کهنسالان، گویا با سگ و سگ جنگی انس گرفته اند و زندگی شان با آن عجین شده است، بگونه ای که سگان و توله سگان را همانند فرزندان ناز شان می پرورانند و مبالغه نیست اگر گفته شود که جایگاه و مرتبت سگان حتی برتر از آدمیان در نزد آنان پنداشته میشود.
زندگی با سگ از انواع مختلف آن بدل به عشق آتشینی برای بعضی از آدم نماها شده است، زیستن و گذراندن زندگی بدون سگ و یا هم سگان، معنی و مفهومی را نمی رساند، تا جاییکه هزینه های پرورش سگها بالاتر مصارف انسانها است، و همینطور قیمت و بهای یک قلاده سگ فربه، با پاهای کلفت و ضخیم، پوز پهن، گوش های بریده، سینه فراخ و سایر صفاتی که شاه پریان نیز آن را در خود نمی بیند، حتی به چندین هزار دالر امریکایی نیز میرسد.
میعاد گاه عشاق، اما در روزهای مبارک جمعه، میادین نبرد و پیکار در ساحات مختلف مرکز ولایت بامیان تعیین شده است، روزی که با آغاز صبحگاهان، شور و هلهله در میان ارادتمندان به سگ و سگان و نبرد سگان میفتد، نفس ها می ایستند و همگان دسته دسته به سوی میعاد گاه به حرکت میفتند و سخت انتظار میکشند تا لحظه موعود فرا رسد و با شنیدن صدای خوشایند و دلفریب شرنگ شرنگ زنجیر سگی، میدان نبرد و پیکار بخود رنگ بگیرد و تا آنگاه که بعد از چک و چونه های صاحبان سگان جنگی، صدای طرف های مبارزه در میدان بپیچد و سگان مغرور و آماده نبرد، بارهایی از زنجیر، به سوی هم بشتابند و با ترفند های متفاوت و متنوع اعضای بدن همدیگر را بدرند و پس از آنکه حاضرین به وجد در آیند و نیم خیز و تمام خیز شوند، در نهایت یکی از آن دوتا شکست را پذیرا شوند.
آوردگاه تا هنگامه غروب داغ و هیجان انگیز است، تا آنکه روز مبارک جمعه به پایان برسد و دلدادگان با خیال آسوده، روح آرام و رضایت خاطر و با قدم های استوار ، برگشت اختیار کنند.
این سنت پسندیده و رسم شایسته که غنای فرهنگ و بهبود ارزش های فرهنگی و دینی مان را در پی دارد، تا آنجا نهادینه شده است که شایعات و حرف و حدیث هایی حتی در باره حضور پرشکوه بعضی از مقامات دولتی نیز گوش ها را می نوازد، بناءً انتظار میرود که در جریان سالیان آینده، شاهد پیشرفت و گسترش فراگیر این پدیده خوشایند و دل انگیز و سایر سنت ها و رسومات این چنینی در بامیان باستانی که افتخار تمدن چندین هزار ساله را برپیشانی اش بسته است، باشیم و برگ زرین دیگری ثبت تاریخ روشن مان نماییم.
به امید آن روز........................................

هیچ نظری موجود نیست: