اشتغال زایی؛ بحثیست که در بسا موارد از سوی نهاد های حکومتی، جامعه مدنی و ... مطرح شده است و از آن به عنوان چالشی چالشزا در کشور یاد گردیده است که میتواند با تداوم خویش در آینده، کشور را بسوی بحران مهارنشدنی سوق دهد.
ولایت بامیان نیز به عنوان بخشی از پیکره ویران افغانستان پس از جنگ، با معضل بیکاری مواجه است، با آنکه ادارات دولتی و موسسات غیر دولتی زیادی در این ولایت مشغول فعالیت های خدماتی و اجتماعی، فرهنگی اقتصادی و ... اند، اما نقش و رول تاثیر گذاری را در اشتغال زایی و استخدام افراد تحصیل کرده و بیکار در این ولایت بازی نکرده اند.
پر واضح و هویداست که اکثریت کارکنان ادارات دولتی و بخصوص کارکنان موسسات غیر دولتی را کسانی تشکیل میدهند که ساکن اصلی ولایت بامیان نیستند و فقط بمنظور دستیابی به کار و در آمد بالا به این ولایت آمده اند.
و اما تعداد کثیری از این افراد که پست های کاری ادارات در ولایت بامیان را اشغال کرده اند، بی شک خارجیان دو تابعیته ای هستند که فقط و فقط باهدف بدست آوردن معاشات دالری بالا، به بامیان آمده اند، بیشتر آنان افرادی خارجیانی هستند که تابعیت کشور همسایه پاکستان را دارند، کشوری که همانند افغانستان با بحران بیکاری روبروست، بدین اساس آنان با استفاده از مشترکاتی که با مردم افغانستان دارند و این مشترکات تشخیص هویت آنان را دشوار میسازد، این افراد فقط با مهارت هایی که در زبان انگلیسی و پروگرام های کمپیوتری دارند، بسادگی در موسسات جذب میشوند و ماهانه معاشات دالری که تصورش هم برای آنان مشکل است را بدست میاورند. آنان حتی بگونه منسجم و مرتبط با یک شبکه منظم عمل می کنند و از این طریق حین استخدام کارکنان فقط آن دسته از افرادی را برمیگزینند که از تبار و رشته های خود شان باشد و درین میان کمتر کسی خارج از محدوده خودشان قادر به استخدام درموسسات میگردند.
و اما در آنطرف قضیه، جوانان بامیانی که با تحصیلات عالی و با ظرفیت کافی از موسسات تحصیلی عالی فارغ میگردند، با تمام تلاش و زحماتی که متقبل میگردند هرگز و یا کمتر قادر به راه یابی در پست های با معاشات بالا در ادارات و بخصوص موسسات غیر دولتی و خارجی، میگردند و در نتیجه نسل جوان، پر انرژی، متحرک و پویای ما در یکی سردرگمی و یاس فرو رفته و آینده تاریکی را برای شان مجسم میکنند.
مهمتر آنکه کسانی که بعنوان مسئولین و مراجع تصمیم گیرنده عمل می کنند، با بی تفاوتی تمام تماشاگر بدبختی و هدر رفتن سرمایه های معنوی این مردم هستند و شاهد خروج مبالغ زیادی از ارز ملی به خارج که میتواند ضربات شدید اقتصادی را برپیکر نیمه جان این ملت وارد سازد.
ما هم جز حسرت و افسوس، کاری نمیتوانیم و مسئولین هم جزء سیل و تماشا کاری نمی کنند.
ولایت بامیان نیز به عنوان بخشی از پیکره ویران افغانستان پس از جنگ، با معضل بیکاری مواجه است، با آنکه ادارات دولتی و موسسات غیر دولتی زیادی در این ولایت مشغول فعالیت های خدماتی و اجتماعی، فرهنگی اقتصادی و ... اند، اما نقش و رول تاثیر گذاری را در اشتغال زایی و استخدام افراد تحصیل کرده و بیکار در این ولایت بازی نکرده اند.
پر واضح و هویداست که اکثریت کارکنان ادارات دولتی و بخصوص کارکنان موسسات غیر دولتی را کسانی تشکیل میدهند که ساکن اصلی ولایت بامیان نیستند و فقط بمنظور دستیابی به کار و در آمد بالا به این ولایت آمده اند.
و اما تعداد کثیری از این افراد که پست های کاری ادارات در ولایت بامیان را اشغال کرده اند، بی شک خارجیان دو تابعیته ای هستند که فقط و فقط باهدف بدست آوردن معاشات دالری بالا، به بامیان آمده اند، بیشتر آنان افرادی خارجیانی هستند که تابعیت کشور همسایه پاکستان را دارند، کشوری که همانند افغانستان با بحران بیکاری روبروست، بدین اساس آنان با استفاده از مشترکاتی که با مردم افغانستان دارند و این مشترکات تشخیص هویت آنان را دشوار میسازد، این افراد فقط با مهارت هایی که در زبان انگلیسی و پروگرام های کمپیوتری دارند، بسادگی در موسسات جذب میشوند و ماهانه معاشات دالری که تصورش هم برای آنان مشکل است را بدست میاورند. آنان حتی بگونه منسجم و مرتبط با یک شبکه منظم عمل می کنند و از این طریق حین استخدام کارکنان فقط آن دسته از افرادی را برمیگزینند که از تبار و رشته های خود شان باشد و درین میان کمتر کسی خارج از محدوده خودشان قادر به استخدام درموسسات میگردند.
و اما در آنطرف قضیه، جوانان بامیانی که با تحصیلات عالی و با ظرفیت کافی از موسسات تحصیلی عالی فارغ میگردند، با تمام تلاش و زحماتی که متقبل میگردند هرگز و یا کمتر قادر به راه یابی در پست های با معاشات بالا در ادارات و بخصوص موسسات غیر دولتی و خارجی، میگردند و در نتیجه نسل جوان، پر انرژی، متحرک و پویای ما در یکی سردرگمی و یاس فرو رفته و آینده تاریکی را برای شان مجسم میکنند.
مهمتر آنکه کسانی که بعنوان مسئولین و مراجع تصمیم گیرنده عمل می کنند، با بی تفاوتی تمام تماشاگر بدبختی و هدر رفتن سرمایه های معنوی این مردم هستند و شاهد خروج مبالغ زیادی از ارز ملی به خارج که میتواند ضربات شدید اقتصادی را برپیکر نیمه جان این ملت وارد سازد.
ما هم جز حسرت و افسوس، کاری نمیتوانیم و مسئولین هم جزء سیل و تماشا کاری نمی کنند.
