بامیان، سرزمین سکوت و دیار یاس

بامیان دیگر رونق و رمقی در خود نمی بیند، زیرا لباس یاس پوشیده است و از چشمه نا امیدی آب می نوشد، گفتن و داد زدن و فریاد کردن ها و حرکت های مدنی که آوازه و شهرت جهانی یافتند هیچ زخمی از زخم های بامیان را التیام نبخشیدند و گرهی از گره های کور این سرزمین را نگشودند.

علاقمندی را نمیتوان یافت که منتظر شنیدن مژده و خبر خوشحال کننده ای از بامیان باشد، زیرا امیدی برای شنیدن رویداد های شادی بخشی که حاکی از رشد و ترقی و انکشافات وسیع و زیربنایی باشد وجود ندارد.

دوستی در وبلاگش از عدم علاقمندی برای نوشتن گفته بود و از اینکه این بیماری سایر صفحات انترنتی که در گذشته هر روز بروز میشدند را نیز مبتلا کرده است. منم با ایشان موافقم و بدین باورم که گفتن و نوشتن، تاثیری نداشته است و به همین علت باعث سرخوردگی و ناامیدی وبلاگ نویسان بامیانی شده است. آنانی که گفتند و انتقاد کردند مورد توبیخ و سرزنش قرار گرفتند و کم کمک از صحنه ها کناره گرفتند و به انزوا کشانیده شدند.
بنابرین بهترین گزینه گریستن برای بامیان در گوشه تنهایی و بدور از چشمان قدرت و زور، است و بس.